Korkmadan yazmalıyım
Gördüklerimi, düşündüklerimi
Ama bütün bunlardan öte
Yazmalıyım yalnızlığımı
Bir şiir kadar, bir nokta kadar
Bir yıldız kadar yalnızlığımı
Sevdamı anlatmalıyım Nun'a sonra
Büyüklüğünde bulduğum küçüklüğümden
Umursamazlığında bulduğum hiçliğimden
Kucağında bulduğum önemimden anlatmalıyım
Bağırmalıyım yırtınmalıyım ama
Hiçliğimde boğulmalı çığlığım
Bilmemeliyim ben bunu
Yine hüzün gelememeli yanıma
Avutmaya calışmasın yine garipliğimi
Bırakın anlamasınlar beni insanlar
Kendimi biliyorum ya ben
Küçüklüğümü, hiçliğimi ve önemimi
Bunları ne kadar anlarsam
O kadar anlarım insanlığımı
Bu da yeter bana
Baştan kabul etmemiş miydim yalnızlığımı
Ebu Zer'inki kadar yalnızlığımı
Mecnun'unki kadar sevdamı
Kutlu Nebi'ninki kadar hüznümü
Öyleyse feryad etme ey gönül
Dayan biraz sık dişini
Bak iyiler hep öyle yapmış
Sanma ki işin kolay
Alış işin zorluğuna
Dayanmak için zorluğa
Küçüklüğüne dayan, yalvar Yaradana
Dilen, sürün, küçül, anla hiçliğini
Anla ki O'na layık bir kul olasın
Ama bil insanlar arasında önemini
Bil ki insanlardan bir insan olasın
Şükür ki sadece bir noktayım
Bir nun olsaydı ne olur du halim
Veya bir elif veya bir vav
Yaradan acımış lütfetmiş bana
Nokta yapmış beni
Ve anlatmış bunu bana
(2000)
-İsa Hafalır@isaemin
0 Yorumlar