Sadece boğuluyorum
Korkuyorum gecelerden, yalnızlıktan
Duvarların yükselip üstüme gelmesinden
Uyuyamıyor sadece boğuluyorum
Göğsüm yarılacak gibi
Acılar içimden yarıp çıkacak gibi
Geceleri bitirmeye çabalıyorum
En az hasarla atlatmaya
Anlamsızlık ve gerçeklik üst üste biniyor
Çıkış gözükmüyor, sadece zifiri karanlık
Korkuyorum ölene kadar peşimi bırakmayacak diye bu his
Çekip gitmek istiyorum beni boğan bu diyardan
Ama korkuyorum ya geçmezse
Ya boğan diyar değil de geride kalacakların acısıysa
Nasıl kaderlerine terk ederim onları
Ya bir gün unutmak
Düşünmek bile istemiyorum
Ama en zoru hiç bitmeyecek gibi
Başın üstünde bir kılıç gibi sallanması
Boğuyor geceleri bu kasvetli mezbahanenin
Acizliğim boğuyor
Güçsüzlüğüm boğuyor
Bulamıyorum bir çıkış bu kabustan
Kanlı bir tiyatro oynuyor Tanrının gaddar halifeleri
Onlar için sıradan bir gün daha
Mazlumların sesinin hiçlikte kaybolduğu
Katillerin kahkahalarının yankılandığı
Yapayalnız ve aciz bir gün daha
Kazıyorum tırnaklarımla çıkışı
Ama
Geçmişte bir çıkış yok, sadece benim gibi zavallılar
Gelecekte bir umut yok, sırasını bekleyen kurbanlıklar
Kalpleri sağır efendiler
Olur da size benzemek bana en büyük elem
Sizle aynı havayı solumak keder
Kırbacınızı durduramamak ise utanç oldu
Bize biçilen rol onların tarihinde
Silik bir kayıt
Onların ihtişamından, servetinden, kan arzularından
Yer kalırsa
Bir satır
Tarihin sayfalarındaki sayısız mazlumdan sadece biri olmak
Dönüşü yok bu farkındalığın
Mazlumlar milletinin bir üyesiyiz artık
Her gün yanık iniltiler dilimiz
Acılar ve keder kültürümüz
Gözyaşları vatanımız olmuş
Mezbahaneye taptığın
Mağarayı nimet sandığın siyah beyaz gündüzler
Bitti
Ama yanında
Hayalleri, umudu olan
O saf, tatlı, kahvemsi
Beynini zonklatan gerçekleri görmediğin
Kan kokusunu duymadığın
Yaşamanın huzur verdiği günleri de
Götürdü
Şimdi
Kalabalıklar arasında kaybolmuş
Bir mülteci gibi
Ruhum arıyor asıl vatanını
Ağlaşmak koklaşmak istiyor milletiyle
Ama çıkışı yok bu mağaranın, hiç olmadı
Ahmet
Twitter: @a_wolfenstein
2 Yorumlar
Güzel...
YanıtlaSilDepresif...
Anormal dercede rasyonalist olmuşum. Şiirsel veya duygusal bir ifade görünce hemen geçiyorum, küçümsüyorum, hatta "söz meclisten dışarı" midem bulanıyor.
YanıtlaSilBunun Sebebi kültürümüzdeki duygusallığın "overdose" yapması ve bıktırması mı, yoksa benim insanlıktan çıkıp taşlaşmam mı bilmiyorum.