Ahmedim

 

Bu gece bir çocuk öldü.
Adı Ahmet, henüz 8 yaşında, oğlumla yaşıt.
Babası "terörist", annesi "terörist".
Babası mahpus, annesi sırasını bekliyor..

Onulmaz bir hastalığı vardı; kanser
Bir umut çıktı; gurbette tedavi.
Ulular izin vermedi, annesi yasaktı Ahmet'e
Tek başına gitti garibim, uçakta sedye ile.

Tek başına yüklediler dünyaları ufacık omzuna,
Görmediği ülkede, tanımadığı yabancının evinde.
Tek başına denedi savaşmayı hastalıkla, zulümle
Dayanamadı o körpecik yürek, döndü ana hasretiyle.

Yavrusu için yaratılmış ana yüreği durur mu? 
Oğlumu öldürmeyin diye yalvardı aylarca.
İsterseniz takın ayaklarıma prangalar.
Mahkemeler, hakimler, savcılar, dilekçeler.

Baba hücresinde çaresiz belki herkesten acılı,
İzliyor Ahmet'inin ölümünü elleri sıkıca bağlı.
Yüreği yangın yeri, düşünürdü bazı bazı
Toprağın altı mı, üstü mü daha iyi?

Koca vicdan ordusu seferber oldu,
Hasta çocuktur, yaralı anadır yahu
Yıkılmaz ya dünya çocuk anasına kavuşsa
Yalvarmalar, yakarmalar, inlemeler..

Binbir gariplikle izin verdiler sonunda, 
Yıkılmazmış, sahi yıkılmadı da dünya,
Ahmet'im gitti bu sefer gülücükler yanağında,
Onca acıya rağmen dağ gibi anası yanında.

Başladı gurbette tedavi,
Ana oğul yeneceklerdi illeti, 
Hekim verdi garibime en acı haberi,
Yapacak birşey yoktu artık, geçmişti zamanı.

Döndüler ve beklemeye durdular vakti zamanı,
Baba yanıma gel diye garibim son kez inledi,
Saldılar bütün "kader mahkum"larını,
Vermediler görmeye izin son kez babasını...

Garibim öldü mübarek bir Ramazan gecesi,
Allah'ın rızası için kalkılan sahur vakti,
Rıza peşinde koşan milyonlardan habersiz,
Hangi günahtan dolayı öldürüldüm diye diye...

Garip