Uçurtmayı Vurmasınlar (Anneler Gününe İthafen)

15 Temmuz’dan 15 ay sonra ülkeyi terketmek zorunda kaldım. Çünkü bebek bekliyorduk ve daha yeni öğrenmiştik. Çoçuğumuz için ailemizi, ülkemizi, vatanımızı geride bıraktık. Avrupa’da değildik belki ama yine de hastene şartları ortalama bir seviyedeydi. Annenin ve bebeğinin sağlığına dikkat ederken hep içimiz buruktu. Hamile bayanlar hapisteydi. Elleri kelepçeli doğum yapanlar vardı. Doğumdan sonra 40 gün gül gibi bakılması gereken anne ve bebekler hapisteydi. Bunları bilirken sevincimiz hep yarımdı. Bundan sonrası daha ağırdı. Bebeğimi kucağıma alırken çok sevdiğim abilerim aklıma geliyordu. Kendileri hapisteyken acaba kaç gün sonra baba olduklarını öğrendiler. Eşlerinin yanlarında değillerdi. Çocuğum büyüyordu, şahit oluyordum. Ama çok sevdiğim abilerim buna şahit olamıyordu. Çok sevdiğim dostum hapisteydi. Babasını arıyorum durumunu öğrenmek için. Torununu anlatıyor; babasını görünce ağlıyor diyor. Sebep; yabancılıyor. Aklıma başka bir abi geliyor, meriçte 3 yavrusunu ve eşini kaybetmiş. Bir çoçuğunun bedenini hala köy köy aradığını öğreniyorum. 

Anneler günü geldi çattı. Eşime sordum fotoğraf paylaşmamışsın. Nasıl paylaşacağım diyor. Anneler yavrular buruk, bir şeyler eksik... 

Neden mi anlatıyorum bunları bakıyorum cemaatten insanlara eşleriyle çocuklarıyla instagram veya Whatsapp durumlarında çok rahat resim paylaşıyor. Bu bana çok dokunuyor biz ne zaman bu kadar gamsız ve düşüncesiz olduk. Nerede kaldı kardeşlik, diğergamlık. Acaba hiç mi öyle değildik. 

Sürecin iyi tarafları oldu diyenler var. Mehmet Efe Caman ve Bülent Keneş çocuklarının aldığı eğitimin kalitesini yarıştırıyorlar.(Twitter hesaplarında mevcut) Sürecin iyi tarafı derken?? Afedersiniz de insanlar öldü. Aileler paramparça oldu. Bizim düsturlarımız vardı ne oldu onlara. Yoksa hepsi bir hayal miydi? Masal mıydı? 

Mehmet Akif’in sözüyle noktalıyorum. 

Ağlamıyorsun bari gülmekten utan. 

Tarık Yavuz