Ben Kimim, Niye Sert Eleştiriyorum ve Gelen Eleştirilere Cevap

Bu yazıyı ele alma nedenim şöyle. Kıtalararası sitesinde eleştiri yazıları çıkınca, çok mantıklı bir eleştiri gelmişti Özcan Keleş beyden. Söylediği şey: "siz kimsiniz? tam olarak hizmet ile ilişkiniz neydi bunu belirtin de yazıları okuyan ona göre değerlendirme yapsın. İçerden mi dışardan mı eleştiri yapıyorsunuz? İçerden yapıyorsanız ne kadar içerdensiniz?" Onlar gerçek isimleriyle eleştiri bile yapsalar, bilimsel açıdan kendi konumlarının nerede olduğu belirtmeleri gerekiyordu. Bu önemli ve haklı bir eleştiriydi.

Ben de bu yazıda bazı noktaların netlik kazanması için önemli gördüğüm hususlara değineceğim. Kendi meramımı dilim döndüğünce anlatmaya çalışacağım. Niye sert eleştiri yaptığımı ve neden şimdi yaptığımı anlatacağım. Yapılan bazı eleştirilere de cevap vereceğim.

Hindistan’da çekilmiş bir fotoğraf vardı. Bir ihtiyar yolda ölmüş, nasıl öldüğü fotoğrafa bakınca anlaşılmıyor, üstünü bir paçavra ile örtmüşler. İnsanlar ise hiçbir şey olmamış gibi cesedin yanından geçiyorlar ve hayatlarına devam ediyorlar. İnekler de var onlar da hiç bakmadan yanından geçiyor. Ben bu tabloda çığlık atan kişiyim. Niye deli gibi çığlık atıyorum? Mantıklı olan bir ambulans arayıp oradan birkaç kişiyi çevirmek, arkadaşlar yardım edelim demek değil mi? Eğer insanlar ile ineklerin bu olaya tepkisi aynı oluyorsa benim yapabileceğim o anlık durumu kurtarmak değildir. Deliler gibi çığlık atmaktır. Eğer birileri hiç tepki vermeyerek tefrit noktasında geziyorsa, ben de dikkat çekmek için ifrat noktasında geziyorum. Ama dikkat çekmek benim amaçladığım bir hedef değil. Elimde değil bu tablo karşısında sadece çığlık atabiliyorum, çünkü kelimeler yetmiyor, ne desem boş! Beni anlayabilmeniz lazım, Türkiye'deki mağduriyetlere niye kimse tepki vermiyor, insanlık ölmüş mü? Meriç’teki tabloyu gören insanlar niye bu kadar donuk, normal hayatlarına devam ediyor. Bu da benim çığlık attığım ikinci tablo. Buna siz de tepki veriyorsunuz, ama ilkinde ölü gibi sessizsiniz. Ben yaşıyorum, ölmedim insanlar tepki verse benim de tepkim normal olur, ama kimse tepki vermeyince çıldırıyorum ve çığlık atıyorum. Bu elimde değil. Niye eleştiriyorsunuz diyorsunuz. Yazı yazmak elimde değil. Ben düşünerek şu konuyu yazayım diye yazmıyorum. Yazmamak beni öldürüyor, dayanamıyorum. Yazı yazmayı, eleştirmeyi ben seçmedim. Nefes almayı ben seçmediğim gibi. Yazmamak diye bir seçeneğim yok, engel olamıyorum kendime. Bir yazara genç bir okuyucusu soruyor. Nasıl yazar oluruz ve yazmaya nasıl başlarız diye. O da yazmadan durabiliyorsanız yazmayın ama delirecek gibi oluyorsanız yazmak nefes almak gibidir siz seçmezsiniz diyor. Onun bu sözünü dinleyince, yalnız olmadığımı anormal olmadığımı anladım.

Bu anlattığım örnek size mantıklı gelmiyorsa, iç kaynaklardan destekleme yapayım. Said Nursi nasıl ''Bana, ‘Sen şuna buna niçin sataştın?’ diyorlar. Farkında değilim. Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evlâdım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum. Yolda biri beni kösteklemek istemiş de ayağım ona çarpmış; ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi?'' diyor. Gerçek hayatta da bu durumu yaşadıysanız, üslubunuzu böyle durumlarda kontrol edemeyeceğinizi bilirsiniz. Gülen'in de bir sözünü vereyim ''Falan kimse havadan nem kapıyor" derler! Ona ruhum feda! Ya yağmur altında dahi ıslanmayanlara ne demeli'' 15 Temmuz’dan sonra sağnak sağnak yağmur yağıyor hala daha normal hiçbir şey yokmuş gibi üç maymunu oynayamıyorum.

Ben Gülen'den nefret ediyorum. O kadar çok nefret ediyorum ki bazen nefretim etrafa saçılıyor ve ona benzeyen herkes nasibini alıyor. Kimlere sıçrıyor? Diğer tarikat ve cemaatlerin lideri, Said Nursi (ona hala saygım var, kitaplarını tekrardan eleştirel bir gözle okumayı da düşünüyorum), Osmanlı Padişahları, Gülen kimi övmüşse, kimin fikirleri Gülen'e benziyorsa, kimin uygulamaları Gülen'e benziyorsa. Peki duruyor muyum? Ben Müslümanım durmam gereken yerde duruyorum. Peygamberimiz ve sevdiğim sahabeler dışında (Muaviye bunlardan biri değildir) herkes bundan payını alıyor. Siz buna savrulma diyebilirsiniz; bazı arkadaşlarım ateizme, deizme kaydı. Ve bu insanlar düne kadar cemaattendi. Ve AKP'ye falan bakıp ateist de olmuyorlar. Tamamen Gülen'den dolayı ateist oluyorlar. Bunların izahına girmeyeceğim, ayrı bir yazının konusu, blogda bu konuda bir yazı da mevcuttu. Kısa bir örnek olarak sadece şunu diyeyim. Nazi toplama kamplarında özellikle yılbaşından sonraki hafta ölüm oranları intihar oranları artar. Bunun üzerine olayı biraz araştırırlar ve şunu görürler. Kamptaki Yahudiler kendilerini seneye evlerinde olacaklarına inandırırlar, kendi kendilerine yeni yıl gelmeden artık bu çilenin biteceğine inanırlar. Yeni yıl gelip geçip her şeyi aynı görünce, bu sefer her şeyi bırakıp intihar ederler ya da vücutları mücadeleyi bırakır ve hafif hastalıklardan bile kurtulamazlar ve ölürler. Zorda olan insana yapılacak en büyük ihanet ona sahte ümit vermektir. Kendi bile bunu kendine yaparsa sonu hüsran olur. Önemli olan o gerçekliği kabul etmek, acıyı kabul etmek ve acıyla barışık olmaya çalışmaktır. Gülen ve kurmay takımının 2013'ten sonra yaptığı tek şey boş ümitler vermek oldu. Verilen tarihler her boş çıktığında insanlar çok daha büyük bir manevi yükün altına girdiler. Tepkileri çok daha büyük oldu, aynı benim nefretim gibi. Bu konuya yolun kaderi deyip, ibadette derinleşmek ile bu işlerin çözüleceğini yaymak zaten en büyük sahte ümittir ve gerçeklere gözünü kapamak ve diğerlerine de kapattırmaktır. Ben gerçekleri görüp, kabul edince bir çözüm yolu bulabileceğimize inanıyorum.

Cemaatten değilsiniz, operasyonel yazılar vs. diyenler oluyor. Nefretin oluşması için önce sevgi gerekir. Sevginin zıttı nefrettir. Gülen'i sevmiyorum demiyorum, Gülen'den nefret ediyorum diyorum. Yani geçmişte sevdim, şimdi o sevgi nefrete dönüştü. Nasıl birine âşık olduğunuzda gözünüz başka hiçbir şeyi görmez. Ama sizi aldattığında o aşk nefrete dönüşür. Ama gene de o sevgiyi atamazsınız, unutamazsınız. Bazıları eleştirip eleştirip Hocaefendi diye bitiriyorlar ya lafı. Onların durumu işte aynı o âşık olup unutmayan genç gibi. Ben o aşamayı çoktan atlattım. Benim de aklımda soru olup, kalbimin Gülen'i aklamaya çalıştığı ama aklımın izin vermediği dönemler oldu, bitti ve geçti. 15 Temmuz'dan sonra sorgulamaya başladım. Bir anda içimde nefret belirmedi, yavaş yavaş oluştu. İçinizde bir kişiye karşı hem sevgi beslemek hem nefret etmek sizi mahveder ve şükür ki kurtuldum o sevgiden. Bu durumu da anlamak için ya bu şekilde bir olay yaşarsınız, ya da bir kişiye sevmeniz ve sonra ayrılmanız gerekir, yoksa anlayamazsınız bu durumu.

Bana deseler ki sen kriptosun nerden bilelim vazgeçtiğini. Ben çok rahat bir şekilde olmadığımı ispatlarım. Çünkü içerden eleştiri getiriyorum ve hiç kimse bizim gibi eleştirmiyor. 30 senedir yazılan çizilen şeyleri tüm aleyhte şeyleri toplayın, biz onlardan çok farklı şeyler söylüyoruz. Kripto olan ne yapar? Kendi hiçbir şekilde eleştiri getirmediği için sadece başkalarını taklit eder. Kimi taklit eder, medyadaki en çok okunan eleştirenleri falan filan. Bu blogda tamamen orijinal eleştiriler olmasına rağmen, hala daha bunlar cemaatten falan değil, operasyonel diyenler oluyor. Devlet şu an hangi aşamada? İnsanları işten atmayı geçti şimdi hapse atıyor. Bunun bir tık ötesi nedir? Sezai olayı gibi bir olay olur ve bir tık ötesine geçilir. Yıl 2013 olsa Devlet cemaati bölmek istiyor diyebilirdiniz. Ama o aşama zaten 2013'ten önce denendi. 2013-2016 arası başka aşamalara geçildi. 15 Temmuz'dan sonra ise sondan bir önceki aşamayı yaptı devlet. Bunun bir tık ötesi cemaatin bölünmesi falan değildir. Devlet elindeki imkanlarla bir tık ötesine geçmek isterse, bir tık ötesi Sezai olayıdır.

Safları sıklaştıralım, bu da yeni bir plan her şeyi denediler başarılı olmadılar şimdi de bunu deniyorlar diyenler var. Nasıl başarılı olamadılar? Devlet hareketi bitirmek istiyordu Türkiye'de ve bitirdi. Çözüm süreci bittikten sonra devletin hiç PKK'ya karşı farklı bir strateji denediğini gördünüz mü? Yani onu bölmeye çalıştığını falan gördünüz mü? Ben görmedim. Onlar içinde olay son aşamaya gelmiş, vazgeçmiyor musunuz, o zaman ölürsün diyor devlet. Devletin reflekslerini en iyi Gülen bilir, valisinden, generaline, hakimine hepsinden bir rapor alıyordu. O yüzden devletin şu an cemaati bölmek gibi bir derdi olmadığını da en iyi o ve etrafındakiler bilir. Ama buna rağmen demagoji yapıp, kaçak güreşme çalışanlar, safları sıklaştırın diyor.

Benim Gülen’e karşı fikirlerim 15 Temmuz'dan sonra değişti. Neden 15 Temmuz'a kadar uyanamadığımı size izah edebilirim çünkü bol bol düşündüm, ama bunun şimdilik bir önemi yok. Muhatap aldığım kitle cemaat dışındaki bir kitle olsa buna yönelik yazılar yazarım ve bu noktaya vurgu yaparım. Uyandıktan sonra her şeye artık farklı bir gözle bakıyorsunuz. Gidip Gülen'in 30 sene önce verdiği bir vaazı eleştirebilirim. Onu eleştirince o zaman niye eleştirmedin de şimdi eleştiriyorsun diyorsunuz. Sizin açınızdan bu mantıklı bir soru, benim açımdan ise ben şu an uyanmışım, bu bakış açısıyla geçmişi deşiyorum ve sürekli yeni şeyler buluyorum. Ve düşünüyorum da eskiden niye bu olayı eleştirmiyordum da şimdi eleştiriyorum diye. Bunun her eleştiri için farkı bir cevabı var. Mesela, Ergenekon, Balyoz, Tahşiye gibi davalar; ben eskiden neden bu insanların mağduriyetini görmüyordum da şimdi görüyorum? Cevap çok basit. O zaman çocuktum, Zaman Gazetesi ve STV 'ye güveniyordum. Zaten pek fazla haber okumazdım, okursam da bunları okuyordum. Geçmişte cemaatin içindeki suça bulaşmışlardan mağdur olanların bana diyebileceği bir şey yok, çocuktum o zaman. 2013’ten sonra kendi kapasitem ile okuldan vakit buldukça ne oluyor diye araştırıyordum, diğer gazetelere de bakıyordum farklı fikirleri dinleyim diye. Ama çok yalan haber yapıyorlardı, asıl vurgulanması gereken noktalar vurgulanmıyordu. İyi haberler kötü yığınlar arasında kayboluyordu. Ayrıca 2013’ten önce de belli bir azınlık cemaati eleştiriyordu, sonrasında da sadece iktidar partisi eleştirmeye başladı. Diğer partiler 2013’ten sonra desteklemeye başlayınca, olaylar size siyasi önemsiz şeyler gibi geliyor.

Küçük olduğum için beni dinlemek istemeyenler olabilir ya da otur oturduğun yere sana ne oluyor diyenler çıkacaktır. Ama bu işin faturasını devlet bana kesti. Bugün tabandaki çoğu genç Gülen’den (1971’de yattı sadece) daha fazla hapishanede yattı.

Rumuz ile yazmama takılanlar olmuş. İsim- soy isim versem sanki tanıyacak mısınız? Siz zaten memleket, yaş, üniversite her detayı yazmamı istiyorsunuz. Diyelim ki öyle yaptın gene tanımayacaksınız. Ben sıradan bir insanım gerçek hayatta toplasan 200 insan beni tanır. İsim soy isim verince ne olacak anlamadım. Vermemek için çok ciddi nedenler burada sayabilirim ama gerek yok. Hizmet ile ne kadar temas ettiğimi merak ediyorsanız, zaten yukarıda gerektiği kadar bilgi verdim. Yazılarımda kimsenin bilmediği bilgileri vermiyorum, aksine herkesin bildiği şeyleri yorumluyorum. Gerçek hayatta da bu fikirlerimi aynen savunuyorum. Cemaat ile bir şekilde temas kurmuş her insana da meseleleri bu şekilde izah ediyorum. Buna rağmen Amerika’dan hayatında hiç Vpn nedir onu bile bilme gereği duymamış, yaşadığı yer FBI tarafından 7/24 korunan kişiler bana korkak diyor.

Son yazımla ilgili gelen eleştirileri okudum. Haklı bulduğum eleştiriler, geri adım atmama mevzusuna pek değinmemem, yani o konuyu açmamışım direk kültlük kavramına geçip yazıyı oradan sürdürmüşüm. Kültlük mevzusu da zaten bir yazıda tartışılamayacak kadar geniş bir kavram olduğu için iki tane açık parantez ile yazıyı bitirmişim bir nevi kitap tanıtımı gibi olmuş. Argümanlarımı güçlendirmeden parantezlerin içini doldurmadan açık bir şekilde bırakınca da Gülen’in kişilik haklarına saldırma niyetiyle yazdığımı düşünenler olmuş. Benim o yazıdan çıkardığım dersler oldu. Blog yazısı bile olsa açtığım parantezleri kapatacağım ve argümanlarımı detaylandıracağım. Sarsıcı argümanın olduğu yazılarda başlığı ve örnekleri sarsıcı yapmayacağım. Üslup konusunda diğer yazılarımdaki noktayı aşmayacağım. O noktayı bile fazla buluyorsanız bu noktada yapabileceğim bir şey yok. Normal zamanlardan geçmiyoruz ben de normal değilim ve sakin bir şekilde yazamam. Gülen kırmızı çizginiz olabilir, ama ben de niyetimi gizleyemem. Ben aşırı bir ucu temsil ediyorsam daha makul yazarları blogda okursunuz sonuç olarak kurumsal bir kimlik yok bir pazar gibi düşünün. Ayrıca insanlar kendi gibi düşünenleri etrafta göremeyince kendini anormal düşünür. 15 Temmuz’dan sonra Adil Öksüz’ü sorgulayan tek kişi ben miyim diye düşünüyordum. Ne zaman Ahmet Dönmez bir şeyler yazmaya başladı, yalnız ve anormal olmadığımı anladım. Aynı bunun gibi fikirlerimi marjinal bulmuyorum, sessiz kalabalıkların benim gibi düşündüğünü hissediyorum ve onlar kendilerini anormal görmemeli. Ayrıca zamanım da sınırlı, Sezai tehlikesi hala geçmemiş (İsmail Sezgin diyor) böyle bir durumda acelecilik üslubuma yansıyor elimde değil.

Ayrıca Gülen’i eleştirince niye tepki geldiğini de anlayamıyorum. Sonuç olarak onu seviyor olsanız bile, beni de daha düne kadar seviyordunuz. Ben onu eleştirince niye tarafsız kalmayıp, onu tutuyorsunuz anlayamıyorum. Ben yanlış isem bana yardımcı olun o zaman, ben saçma düşünüyorsam beni ikna edin o zaman değil mi? Onu gerçek hayatta gördüğünüzü de düşünmüyorum. Ben ve benim gibiler ise siziz, aynı çevrede büyümüş, aynı şeyleri yapmış insanlarız. Ona vefa önemli de, kardeşine vefa önemli değil mi? Birilerinin eleştirenlere en ağır ithamlarda bulunması asıl vefasızlık değil mi? Ben haksız olarak eleştirsem bile, beni kolayca ikna edip yola devam etmeniz gerekmez mi? Ama beni ikna edemiyorsanız ve sorduğum soruların cevabını bile bilmiyorsanız, bana sus demek ne kadar vicdani? Bir sonraki yazıda neden eleştirdiğim konusuna daha detaylı olarak gireceğim. Acaba ben mi çok boş yere eleştiriyorum yoksa ortada susulamayacak bir tablo mu var?

Ahmet
Twitter: @a_wolfenstein