The Cemaat II

Bu yazı halk tabiriyle “ne İsa’ya ne Musa’ya yaranacak” bir yazı olacak; biraz sert ve ağır olacak (kusura bakmayın, bu konuda Twitter beni böyle yaptı; normal hayatta bu kadar sert değilimdir). Baştan söyleyeyim, bu yazım yargılamalarla dolu; ama ben ne savcı, ne avukat, ne de hakimim. Bunlar—gördüğüm donelerden objektif olarak aklederek ulaştığıma inandığım—kişisel görüşlerim ve sadece beni bağlar. Siz okursunuz; katılır veya katılmazsınız; tartışırız. 

Bu konudaki bir önceki yazım (https://munferitmusluman.blogspot.com/2018/07/the-cemaat.html) 5 binden fazla kişi tarafından okundu. Bu yazı o yazanın devamı veya daha doğrusu o yazıyı biraz daha açacak bir yazı. Neden bu ikinci yazıyı yazma ihtiyacı duydum? Çünkü burada iki hikaye var, ve toplumumuzun çoğu hikayenin ya bir tarafına, ya da diğer tarafına odaklanıyor ve tüm resmi görüp hakkaniyetli bir değerlendirme yapamıyor. Umarım faydam dokunabilir; çünkü hak ve adaletin varlığı veya yokluğu, bu dünyayı cennet veya cehennem yapabilecek ehemmiyette. 

İlk hikaye’den—aslında benim daha önem verdiğim hikayeden—başlayalım. Türkiye’de bir zulüm var. Hiç yoktan sebeplerle insanlar işlerinden oldular, yargılandılar, hapse—bazıları bebekleriyle birlikte—girdiler, işsiz bir şekilde ülkede mahsur kaldılar, herkes tarafından bir cüzzamlı muamelesi gördüler, terörist dendiler, ülkeden kaçmak isteyenlerden hayatlarını kaybedenler oldu, kaçabilenler sığınmacı olarak zor hayatlar geçiriyorlar. Bu şu andaki en büyük mesele. Bunlara maruz kalmak için tam olarak ne yaptı bu insanlar? 15 Temmuzdan önce kanunen bir suç örgütü olarak tanımlanmamış bir gruba 15 Temmuz öncesinde mensubiyet kanunen suç mudur? Sohbetlerine katılmak, çocuklarını okullarına göndermek, gazetelerine abone olmak, bankalarına para yatırmak, ve dahi Bylock programını yüklemek neyi—hangi suçu—gösterir? Kişisel olarak bir kanunsuzluk işlediği gösterilemiyorsa bu insanlara (ve onların ailelerine, akrabalarına, sevenlerine) yapılan kelimenin tam manasıyla zulüm değil midir? Bence zulümdür. 

Bunu biraz daha açalım. Yazının sonraki kısmında bahsedeceğim ve açağım üzere; evet the cemaat’in bir kısmı illegal aktivitelerde bulundu. Ama yukarıda bahsettiğim mağdur insanların çok büyük bir kısmı (belki %99’u) bu illegal aktivitelere katılmayı bırakın, direk destek bile vermediler. Adil bir hukuk uygulanan bir yerde illegal aktiviteye destek verdiği “belgelerle gösterilmemiş” bir insana sadece bir gruba bağlı diye ceza vermek mümkün müdür? Bu yaşanılan kolektif ceza hangi vicdanlı insanın kabul edeceği bir şeydir? 

15 Temmuz 2016’dan sonra terörist ilan edilen bu grubun mensupları, “17/25 Aralık 2013’ten sonra mensubiyetlerine son vermemişlerse bu grubun bütün suçlarına ortaktır” diye bir şey dayatıldı! Halbuki 17/25 Aralık’ta ne olmuştu? Tamam o iki operasyonun the cemaat savcı ve polisleri tarafından politik amaçlarla yapıldığını kabul ediyorum ama açıkça ortaya çıkan bir de—ne kadar şimdi bunun üstü kapatılmış olsa da—büyük yolsuzluklar, rüşvetler vardı. Bu nasıl bir milattır anlam veremiyorum! Kısacası geriye dönük suç tanımlamak ne hukuka, ne vicdana, ne insafa sığar ve şimdi yapılan tam olarak budur. 

Bu konuda ne yazık ki ülkemizde kolektif bir akıl tutulması yaşanmaktadır ve mağdurların etrafında olan—ülkenin nüfusuna göre—küçük bir grup haricinde bunun yanlış olduğu ya görülmemekte, ya görüldüğü halde göz yumulmakta, ya da yanlışlığı kabul edildiği halde korkudan ses çıkarılmamaktadır. Bu durum çok acıdır; sadece mağdurlar açısından değil, ülkemizin düştüğü durum açısından çok acıdır. O kadar az insan var ki bu durumu—the cemaat mensubu veya sempatizanı olmayıp da—cesurca dile getiren. Başta Ömer Faruk Gergerlioğlu—kendisine minnetlerimi ve dualarımı bu vesile ile ileteyim—olmak üzere bir avuç insan! Bu yüzden bu konuyu ne kadar vurgulasak az. 

Buraya kadar okuduysanız ve bunlara katılıyorsanız lütfen okumaya devam edin. Çünkü ikinci hikayeme katılmayabilirsiniz. Twitter’da bir arkadaştan ödünç alacağım bir söz var: “Karşında firavunun olması içinde bulunduğun grubu Musa yapmaz” (antrparantez belirteyim, Tayyip Erdoğan’a ve muktedirlere firavun demiyorum—Gülen’in münafık, firavun, Nemrut, Yezid yakıştırmaları beni the cemaatten uzaklaştıran son darbedir—bunu sadece bir tabir olarak kullanıyorum). 

Gelelim ikinci hikayemize. Evet, o bahsettiğim mağdurların büyük kısmının “kanunen suçsuz” (etik olarak suçsuzluk ayrı mesele, oraya girmeyeceğim) olduğuna inanmakla beraber, the cemaat külli olarak ele alındığında masum mudur sorusuna cevabım: katiyen hayır! Bir önceki yazıda bahsettiğim “hizmet” ve “hususi hizmet” konusuna tekrar detaylı girmeden şunu belirteyim. The cemaat’in hizmet kısmı ağababalar tarafından—evet, Gülen’den ve büyük abilerden bahsediyorum—resmen bir vitrin olarak kullanıldı. 

Kelimenin tam manasıyla “Paralel Devlet Yapılanması (PDY)” olarak işlev gören the cemaatin bir parçası, olan zulümde zulmü yapan muktedirler kadar suçludur. Çünkü the cemaatin küllen suçlandığı şeylerin nerdeyse hepsini—yapılanma, örgütlenme, usulsüzlük, şantaj, soru çalma, adam kayırma ve adam kaydırma, 15 Temmuz darbe teşebbüsüne (en azından) iştirak vs—PDY işledi (antrparantez yine belirteyim; 657’ye tabi olup da abilerle gizli görüşenlerin hepsi bir bakıma PDY mensubu olarak görülebilse de bu insanların hepsi teker teker suçlu demiyorum; bunların arasında kişisel olarak bu suçları işleyenler kanuni olarak suçlu ve bu durumu belgelerle gösterilebilenler kanuni olarak ceza almalı; yine de PDY yanlıştı onun “mensuplarından birileri” bu hukuksuzlukları işledi.) The cemaatin hizmet kısmı ise bunların farkında olamadığı için—veya bir kısmı farkında olsa bile benim “aşırı hüsnü zan” dediğim bir hastalıktan dolayı araştırmadığı ve objektif düşünemediği için—kanuni olarak suçsuz olsalar da, aynı zamanda tam olarak masum değiller. 

Kısacası Türkiye için PDY’den kurtulmak büyük bir hayır oldu. Tamam PDY Türkiye’de bitti. Ama the cemaat çok ağır yara almış olsa da hayatına devam ediyor. Türkiye’de olanlarının twitter’da trol hesaplarda yazıları dışında yapabilecekleri bir şey yok, ama yurt dışında the cemaat diaspora olarak yaşamaya devam ediyor ve devam edecek. The cemaat mensuplarının anlamaları gereken ana nokta şu: problem sistemin içindeki birkaç çürük elmadan kaynaklanmıyor; problem sistemin ta kendisi. Dolayısıyla ana sorumlu sistemi bu şekilde kuran Gülen’in kendisi. Tamam Gülen’den Allah razı olsun the cemaat’in hizmet kısmı içinde yetişen, dünyevi-uhrevi çok şeyler kazanan insanların kazanımları için. Ama Gülen’in aynı zamanda çok büyük (hatta en büyük) sorumluluğu var bugün yaşanılan zulümler için; bugün Türkiye’nin bu hallere düşmesindeki ana sebeplerden olan The cemaatin külli sistemini o tasarladı, o kurdu, o uyguladı! 

The cemaat’te olan pislikleri gördükleri için the cemaat’le bağlantısı sallantıda olan bir kısım insanlar var (ve görebildiğim kadarıyla sayıları git gide artıyor). Ama onları hala the cemaat’le bağlantılı tutan—onların tabiri ile—“Hocaefendi” sevgisi. Bu insanlar kötülüklerin sorumluluğunu the cemaat içindeki kötü karakterleri ve işleri az çok bilinen Mustafa Özcan ve Barbaros Kocakurt gibi isimlerden kaynaklandığını düşünüyorlar, Tuncay Opçin gibi tipleri suçluyorlar; dolayısıyla Gülen’in suçsuz olduğunu düşünüyorlar. Evet, ama yetmez. En azından Gülen’in bu insanlara izin verdiği veya engel olamadığı için sorumlu olduğunu görmeleri gerekiyor. Aslında sistemin problemli olduğunu ve bundaki Gülen’in sorumluluğunu anlamaları ve kabul etmeleri gerekiyor. 

Bu problem kabul edilmediği sürece the cemaat mensuplarının Türk halkı ile barışmaları—ileride bir barış mümkün olacaksa—söz konusu olamaz. Kanımca the cemaat için tek çıkış yolu “the cemaat’i tamir değil, yıkıp baştan yapmalarıdır.” Yaparken aynı hataya düşmemeleri, adem-i itimat içinde kimseye gereğinden fazla değer vermemeleri—yani bugünkü anlamda hocalarının ve abilelerinin olmaması—, şeffaf ve demokrat olmaları gerekmektedir. Ben the cemaat mensuplarının çoğunun iyi karakter ve iyi niyetine şahidim, o yüzden bunu yapabileceklerine inanıyorum. Kenardan onları izleyeceğim ve dua edeceğim. Çünkü benim artık hiç bir cemaatle—mensubu olma bakımından—işim olmaz, o yüzden Münferit Müslümanlar bloğunda yazan bir münferitim. 

İkinci hikayem de burda bitti. Sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim. Hakarete varmayan eleştirilerinize açığım; bir yerlerde yanılıyor olabilirim ve öyleyse bunu öğrenmek isterim. 

Vesselam. 

İsa Hafalır